و جهان از این «غار» روشنی گرفت
عشق در حرا، حرمت جاوید یافت؛ چرا که حرا، حریم نور است و روشنایی.
حرا در بلندای سنگواره ای به حضور الهی محمد(ص) تا ابد اعتبار یافت. نفس جبرئیل که دمید دیگر حرا، مغاکی تیره نبود. قدمگاه فرشتگان آسمانی بود که ناموس بزرگ خدا را بر شانه بشر نهادند ومحمد (ص) مبعوث شد.
از آن زمان تا همیشه هستی، حرا، همچون خورشید بر جان جهان می تابد.
http://nasrin161.blogsky.com/