شعر از برقعی

قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یک دم سپر شوند برای برادرش

این دو ز کودکی فقط آیینه دیده­ اند
«آیینه ­ایی که آه نسازد مکدّرش»

واحیرتا! که این دو جوانان زینب­ اند
یا ایستاده تیغ دوسر در برابرش

با جان و دل دو پاره جگر وقف می­کند
یک پاره جای خویش و یکی جای همسرش

یک دست گرم اشک گرفتن ز چشم­هاش
مشغول عطر و شانه­زدن دست دیگرش

چون تکیه­ گاه اهل حرم بود و کوه صبر
چشمش گدازه ریخت، ولی زیر معجرش

زینب به پیشواز شهیدان خود نرفت
تا که خدا نکرده مبادا برادرش...

زینب همان شکوه که ناموس غیرت است
زینب که در مدینه قرق بود معبرش

زینب همان که فاطمه از هر نظر شده­است
از بس که رفته این­همه این زن به مادرش

زینب همان که زینت بابای خویش بود
در کربلا شدند پسرهاش زیورش

گفتند عصر واقعه آزاد شد فرات
وقتی گذشته ­بود دگر آب از سرش

چقدر در حق حسین جفا کاریم!

حنان از پدرش سدیر شنید که می گفت:

روزی امام صادق^{علیه السلام} فرمود: «سدیر! آیا هر روز قبر حسین^(ع) را زیارت می کنی!؟»

گفتم «فدایت شوم؛ نه.»

فرمود «چقدر شما جفاکارید! پس حتماً هر جمعه زیارت می کنید!»

گفتم «نه.»

فرمود «پس حتماً هر ماه زیارت می کنید!»

گفتم «نه.»

فرمود «پس حتماً هر سال زیارت می کنید!»

گفتم «معمولاً اینطور است.»

فرمود «چقدر شما در حق حسین^(ع) جفا کارید!

آیا نمی دانی که خداوند دوهزار هزار ملکِ تشنه و غبارآلود دارد

که دائم مشغول گریه و زیارت قبر حسین^(ع) اند!؟

آن وقت تو ای سدیر! چه شده که هر جمعه پنج بار، و هر روز یکبار او را زیارت نمی کنی!؟»

گفتم «فدایت شوم؛ فاصله بسیار زیادی میان ما و قبر اوست.»

فرمود «بر پشت بام رو! به راست و چپ روی کن؛ سپس روی به آسمان کن؛ و بعد روی به سوی قبر او کن و بگو «السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا أَبَاعَبْدِاللَّهِ، السَّلَامُ عَلَیْکَ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ». با این کار، اجرِ زیارت قبر او برای تو مکتوب خواهد شد. و اجر هر زیارت، معادل یک حج و یک عمره است.»

__________________________

- الکافی، جلد ۴، صفحه ۵۸۹

* عَنْ حَنَانٍ عَنْ أَبِیهِ قَالَ:  قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام:  «یَا سَدِیرُ! تَزُورُ قَبْرَ الْحُسَیْنِ فِی کُلِّ یَوْمٍ؟» قُلْتُ: «جُعِلْتُ فِدَاکَ لَا»  قَالَ: «فَمَا أَجْفَاکُمْ!» قَالَ:  «فَتَزُورُونَهُ فِی کُلِّ جُمْعَةٍ»  قُلْتُ: «لَا»  قَالَ: «فَتَزُورُونَهُ فِی کُلِّ شَهْرٍ»  قُلْتُ: «لَا»  قَالَ: «فَتَزُورُونَهُ فِی کُلِّ سَنَةٍ»  قُلْتُ: «قَدْ یَکُونُ ذَلِکَ»  قَالَ: «یَا سَدِیرُ! مَا أَجْفَاکُمْ لِلْحُسَیْنِ! أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَلْفَیْ أَلْفِ مَلَکٍ شُعْثٌ غُبْرٌ یَبْکُونَ وَ یَزُورُونَ لَا یَفْتُرُونَ  وَ مَا عَلَیْکَ یَا سَدِیرُ أَنْ تَزُورَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ فِی کُلِّ جُمْعَةٍ خَمْسَ مَرَّاتٍ وَ فِی کُلِّ یَوْمٍ مَرَّةً!؟» قُلْتُ: «جُعِلْتُ فِدَاکَ؛ إِنَّ بَیْنَنَا وَ بَیْنَهُ فَرَاسِخَ کَثِیرَةً»  فَقَالَ لِی: «اصْعَدْ فَوْقَ سَطْحِکَ؛ ثُمَّ تَلْتَفِتُ یُمْنَةً وَ یُسْرَةً، ثُمَّ تَرْفَعُ رَأْسَکَ إِلَى السَّمَاءِ، ثُمَّ انْحُ نَحْوَ الْقَبْرِ وَ تَقُولُ «السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا أَبَاعَبْدِاللَّهِ، السَّلَامُ عَلَیْکَ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ» تُکْتَبُ لَکَ زَوْرَةٌ  وَ الزَّوْرَةُ حَجَّةٌ وَ عُمْرَةٌ»

خبر دادن رسول خدا (ص) از شهادت امام حسین علیه السّلام (از کتب اه

انس بن حارث گوید که از رسول خدا صلّی الله علیه و اله شنیدم که فرمود:

إنّ ابنی هذا - یعنی الحسین - یقتل بأرض یقال لها: کربلاء، فمن شهد ذلک منکم فلینصره.

ترجمه:

همانا فرزندم حسین علیه السّلام را در سرزمینی به نام کربلاء می کشند، هر کدام از شما که او را مشاهده کند، بایستی یاریش نماید.

منابع:

کنزالعمّال، متّقی هندی، چاپ مؤسسة الرسالة، چاپ پنجم، سال ۱۴۰۵، جلد ۱۳،صفحه ی ۱۱۱ و البدایة و النهایة، ابن کثیر، مکتبة المعارف - بیروت، چاپ ششم، سال ۱۴۰۵،جلد ۸،صفحه ی ۱۹۹ و الاصابة فی تمییز الصحابة، ابن حجر عسقلانی، چاپ دار صادر، چاپ یکم، سال ۱۳۲۸، جلد۱، صفحه ی ۶۸ و بسیاری از کتب اهل تسنن.