اتق الله

اتق الله بعض التقی و ان قل و اجعل بینک و بینه ستراً و ان رقّ
غررالحکم سخن 2363
علی(ع): از خدا بترس اگرچه کم باشد و بین خود و خدایت پرده ای قرار ده اگرچه نازک باشد.
عارفی می گوید: در یک سفر بعد از اینکه دزدان قافله ما را غارت کردند، نشسته و مشغول خوردن طعام شدند. یکی از آنها را دیدم که در گوشه ای نشسته و چیزی نمی خورد. به او گفتم چرا در غذا خوردن با بقیه همراهی نمی کنی؟ گفت من امروز روزه ام!! گفتم خیلی عجیب است دزدی و روزه گرفتن؟ گفت ای مرد این راه صلح و آشتی است که با خدای خود بازگذاشته ام. شاید این راه روزی سبب شود که با او آشنا شوم. آن عارف می گوید یک سال بعد از آن واقعه آن فرد را دیدم که در مسجدالحرام طواف می کرد درحالی که آثار ندامت و توبه از سیمای او نمایان بود. همان جا رو به من کرد و گفت: دیدی که همان روزه چگونه مرا با خدایم آشنا ساخت؟ هرچند که گناه و معصیت در تمام ابعادش امری است مذموم ولی ناپسندتر آن است که انسان در ارتکاب گناه تمام راههای بازگشت را به روی خود بسته و همه پرده های حیا را پاره کند. مسلماً اگر حیا و خداترسی حتی به قدر ذره ای در وجود انسانها باشد می توان از همین راه امید به بازگشت و رسیدن به منش های انسانی را در آنها جست وجو کرد. چه بسیارند افرادی که حتی در هنگام معصیت، خدا را ناظر بر رفتار خود می دانند و بخصوص بعد از ارتکاب هرخطا، سریعاً درپی جبران آن برمی آیند.
انسانی که بین خود و خدایش حریمهای لازم را محفوظ بدارد و پرده های حیا را از بین نبرد، درواقع راه نجات و رستگاری را به روی خود باز نگه داشته است.
به نوع رفتارهایمان دقت بیشتری داشته باشیم. اگر در این رفتارها هیچ حریم و مرزی را نشناسیم و یا بشناسیم و پا را از آن فراتر نهیم، هر لحظه در گردابی از گناه که برای خود ساخته ایم غوطه ور شده و کم کم همه راههای مصالحه با پروردگار را به روی خود خواهیم بست.
متأسفانه عده ای از ما در روابط خود با همنوعان نیز در بعضی مواقع طوری رفتار می کنیم که گویا همه چیز تمام شده و دیگر هیچ راهی برای دوستی مجدد باقی نیست. کوچکترین اختلاف یا مشاجره را به مشکلات حاد و اساسی تبدیل کرده و به اصطلاح تمام پلها را بر روی خود خراب می کنیم.
چه خوب است قبل از گفتن هر سخن و پیش از انجام هر کاری، قدری بیندیشیم و همواره راهی را برای صلح و بازگشت باز بگذاریم. در این صورت شرمندگی کمتری نصیبمان خواهد شد.